Barbara Berluskoni ka qenë zëvendëspresidente e Milanit gjatë kohës që babai i saj, Silvio ishte pronari i klubit kuqezi. Në një intervistë të gjatë për “La Gazzetta dello Sport”, ajo foli për trashëgiminë që babai i saj i la “Djallit”: “Një filozofi loje, një identitet fitues, një mënyrë për të qenë në fushë që ndryshoi historinë. Por mbi të gjitha, ai la një trashëgimi emocionale: Milanin e zemrës”.
Ëndrra e tij e madhe ishte stadiumi në Portello, sot, 10 vjet më vonë, po mendojmë për një stadium të ri për Milanin dhe Interin…
“Debati nuk mund të jetë më nëse duhet ndërtuar stadiumi apo jo. Duhet të bëhet. Qëndrimi në San Siro nuk është më një opsion. Nuk ka alternativa nëse doni të qëndroni në hap me klubet e mëdha evropiane. Jam e lumtur që e kam ngritur çështjen dhjetë vjet më parë. Në atë kohë, koha nuk ishte e pjekur, por tani ndiej një klimë të re pozitive. Më në fund administrata bashkiake dhe klubi po flasin në mënyrë konstruktive. Stadiumi i ri do të kishte qenë i nevojshëm njëzet vjet më parë, jo dhjetë. Besoj se koha nuk ishte e pjekur për sa i përket perceptimit kolektiv, dhe kjo është ajo që e sabotoi pak atë projekt për mua. Besova shumë në të, ishte një projekt që deri më sot sipas mendimit tim mbetet me interes të madh, duke filluar nga vendndodhja dhe rindërtimi i lagjes. Edhe sot e kam shumë të vështirë të kuptoj pse institucionet dhe Bashkia ishin kaq të ngurruar për të kryer ndryshimin. Nëse gjëja do të kishte shkuar mirë, jo vetëm Milani do të kishte përfituar, por edhe Interi”.
Le të kthehemi te “San Siro”, shumë janë kundër lamtumirës për arsye sentimentale…
“Duhet të shohim drejt së ardhmes. Milani gjithmonë ka sakrifikuar një pjesë të historisë dhe konformitetit të tij urban në emër të progresit dhe modernitetit. Kjo është arsyeja pse Milani është qyteti që është sot. San Siro është një strukturë e rrënuar. Ata që frekuentojnë nivelin e 3-të dhe të 2-të e dinë mirë këtë. Vende të vogla dhe të pakëndshme, bare dhe tualete jo në nivelin e duhur, korridore të mbushura me njerëz që pengojnë lëvizjen. Struktura jeton vetëm për 90 minutat e ndeshjes dhe është një vend i shkretë për pjesën më të madhe të javës. Me një projekt të ri, edhe lagjja do të zhvillohej”.
A nuk jeni të bindur nga ideja e një ristrukturimi?
“Jo, sepse është joekonomik. Nën drejtimin tim ne e kemi rinovuar tashmë pjesërisht për finalen e Ligës së Kampioneve. Por kjo nuk mjafton. Nuk duhet të kemi frikë nga e ardhmja, as të jetojmë në të kaluarën në një lloj zhvlerësimi të lumtur vetëm për Italinë”.