Ndërsa ukrainasit e rraskapitur tërhiqen nga muret dhe fushat e minuara të Rusisë, iniciativa po shkon drejt pushtuesve. Rusia po përparon përmes mbetjeve skeletore të asaj që dikur ishte Marinka, një qytet në Donetsk, ndoshta me rëndësi më të madhe psikologjike sesa strategjike. Raketat po godasin sërish Kievin. Zonja e parë e Ukrainës, Olena Zelenska, ka folur për BBC për të paralajmëruar se vendi i saj është në “rrezik vdekjeprurës”.
Tani, është radha e ukrainasve të gërmojnë, të përpiqen të mbajnë atë që kanë. Ashtu si në vitin 1914, një linjë e fortifikuar kaloi në gjatësinë e frontit, nga delta e Dnieper deri në kufirin rus. Dhe, si atëherë, teknologjia ushtarake favorizon mbrojtësin, kështu që fitimet e vogla blihen me kosto të tmerrshme.
Lufta e Parë Botërore përfundoi pjesërisht sepse aleatët kishin fuqi punëtore më të madhe. Në mënyrë brutale, ata ishin në gjendje, veçanërisht pasi Amerika ishte mobilizuar plotësisht në fillim të vitit 1918, dhe hidhte më shumë njerëz në vijat e frontit sesa Fuqitë Qendrore, thuhet per The Telegraph.
Këtë herë, avantazhi demografik është me Rusinë, popullsia e së cilës është tre e katërta më e madhe se ajo e Ukrainës. Rusia ka kaluar një të tretën e prodhimit të saj civil të paraluftës në armë dhe municione dhe tani mund të ketë avantazhin kur bëhet fjalë për dronët, atë ekuivalentin modern të telit me gjemba dhe mitralozëve që i dha palës mbrojtëse një avantazh kaq vdekjeprurës në baltë Flanders.
Kostot afatgjata për popullin rus të këtij kalimi në një ekonomi të kohës së luftës janë të tmerrshme. Vladimir Putin i ka dënuar muzhikët e tij të shumëvuajtur me vite të tëra varfërie dhe urie. Por, për momentin, ia ka dalë mbanë. Rusia e ka kaluar dimrin pa një përparim ukrainas.
Të gjithë jemi të prirur ndaj paragjykimeve të pasme, dhe pa dyshim do të ketë artikuj se si do të ishte gjithmonë e vështirë të rrëzosh mbrojtësit e rrënjosur. Por ky ngërç nuk ishte aspak i parashikueshëm kur kundërsulmi filloi në qershor.
Unë isha një nga ata që prisja që Ukraina të depërtonte në Detin Azov, një lëvizje që mund t’i kishte dhënë fund luftës. Gjatë vitit 2022, Ukraina kishte treguar se Rusia nuk mund të furnizonte Krimenë. Thyerja e urës tokësore do ta kishte lënë të prerë garnizonin rus në gadishull. Ukraina mund të kishte shkëputur energjinë elektrike dhe ushqimin dhe do të hapej një hapësirë negociuese.
Unë kisha folur jo vetëm me ukrainas, por edhe me vëzhgues ushtarakë britanikë me njohuri të drejtpërdrejta për fushën e betejës. Ata kishin parë fitire të jashtëzakonshme të Ukrainës në Kharkiv dhe Kherson në vitin 2022, fitore që e kishin trimëruar Perëndimin të ofronte llojet e materialeve që më parë nuk kishin dërguar, që të mos binin në duart e armikut.
Ukraina tani kishte raketa me rreze të gjatë veprimi, pajisje për pastrimin e minave dhe tanke moderne. Në të njëjtën kohë, kryengritja e Prigozhinit kishte treguar se sa e butë ishte Rusia pas guaskës së fortë të vijës së saj të frontit.
Por, pushtuesit kishin mësuar nga gabimet e tyre të mëparshme. Ndërsa Ukraina nxitoi për të trajnuar njerëzit e saj se si të përdorin armët e tyre të reja pranverën e kaluar, Rusia mbolli milje pas milje mina tokësore, ndërtoi fortifikime, gërmoi llogore dhe grumbulloi drone.
Putini duhet të qëndrojë edhe për 12 muaj të tjerë. Edhe nëse Donald Trump nuk zgjidhet, ish-presidenti nuk e fsheh admirimin e tij për tiranin rus, pasi arriti deri aty sa të deklaronte se i besonte Putinit përpara shërbimeve të sigurisë amerikane, ndërsa kongresmenët republikanë janë kthyer kundër luftës. Javën e kaluar, ata bllokuan paketën e ndihmës prej 88 miliardë £ të Presidentit Biden për Ukrainën.
Shqetësimi i tyre supozohet se është financiar, por një motiv më i madh mund të jetë mospëlqimi partiak i Bidenit, i njëjti impuls poshtërues që bëri që një gjeneratë e mëparshme kongresmenësh republikanë të kundërshtonin luftën e Harry Truman në Kore. Për krahun e MAGA-s, ekziston gjithashtu një pakënaqësi e vazhdueshme për rolin kryesor që Ukraina luajti në shkarkimin e Trump.
Pranvera nuk mund të mungonte në hapin e Putinit. Për një kohë të gjatë, ai ishte shumë i frikësuar për të humbur përtej kufijve të Rusisë. Përveç një urdhër-arresti ndërkombëtar, ai kishte një frikë të bazuar në atentat. Sipërmarrjet e tij të vetme të huaja ishin në ish-shtetet sovjetike dhe dy diktatura miqësore: Irani dhe Kina.
Por, këtë javë, ai vizitoi dy diktatura neutrale – Emiratet e Bashkuara Arabe dhe Arabinë Saudite. Pamjet tregojnë pa dyshim se ishte despoti personalisht, jo një klon i tij. Çfarë i dha atij besim për të udhëtuar në vende që kanë lidhje sigurie me Perëndimin? A është e mundur që të jetë arritur një marrëveshje? A mund t’u kërkohet sauditëve që ta tregojnë atë, në mënyrë diskrete dhe të mohueshme, si një prelud i mundshëm për bisedimet e paqes?
Nëse është kështu, ne rrezikojmë një katastrofë të nivelit të Suezit për demokracitë perëndimore. Çdo marrëveshje që shpërblen agresionin rus do t’i sinjalizojë pjesës tjetër të botës se NATO, me gjithë pasurinë e saj kolektive dhe armatimin, se nuk mund të ketë sukses në qëllimin minimal për të shpëtuar një vend që dy anëtarët më të fuqishëm, SHBA dhe Britania e Madhe, ndërmorën për të mbrojtur.
Rasti i ndërhyrjes në Ukrainë nuk është se ajo është një demokraci liberale. Sigurisht, ajo është shumë më liberale se Rusia, por nuk i plotëson standardet tona. Partitë rusofile janë ndaluar dhe ekziston shqetësimi se goditja mund të shtrihet edhe tek politikanët e opozitës properëndimore. Këtë javë, isha në një takim të partive globale të qendrës së djathtë, në të cilën duhej të fliste Petro Poroshenko, ish-presidenti. Në minutën e fundit, atij dhe dy deputetëve të tij iu ndalua të largoheshin nga Ukraina dhe megjithëse Poroshenko në mënyrë patriotike nuk pranoi të bënte bujë, kjo më la të pyes veten, jo për herë të parë, pse Zelensky refuzon të tërheqë partitë e tjera në një koalicion në kohën e luftës.
Më pas, Polonia u drejtua nga një qeveri autoritare në vitin 1939. Kjo nuk e ndryshoi faktin se ajo u sulmua pa provokim pasi ne i kishim garantuar pavarësinë e saj, ashtu siç garantuam pavarësinë e Ukrainës në 1994 kur ajo dorëzoi arsenalin e saj bërthamor.
Ndërsa ne nuk jemi vetë në luftë këtë herë, ne jemi aq të investuar në kauzën ukrainase saqë një fitore ruse dhe marrja e territorit të pushtuar është një fitore ruse do të nënkuptonte një humbje katastrofike të prestigjit për Perëndimin dhe idetë që lidhen me të: liria personale, demokracia dhe të drejtat e njeriut.
Konfliktet do të përhapen ndërsa regjimet që nuk u kujdesën kurrë për vlerat liberale në radhë të parë kuptojnë se nuk ka më një polic në qoshe. Pretendimet e egra të Venezuelës kundër Commonwealth Guajana janë vetëm fillimi i këtij procesi.
“Perëndimi e fitoi botën jo me epërsinë e ideve, vlerave apo fesë së tij… por më tepër me epërsinë e tij në zbatimin e dhunës së organizuar”, shkroi Samuel Huntington.
“Perëndimorët shpesh e harrojnë këtë fakt. Jo-perëndimorët nuk e bëjnë kurrë.”
Por kjo nuk ka përfunduar ende. Ukraina e ka dëbuar Rusinë nga Deti i Zi perëndimor, i cili është sërish i hapur për transportin ndërkombëtar. Ne duhet të jemi vigjilentë ndaj tendencës që vuri në dukje George Orwell gjatë Luftës së Dytë Botërore, ku intelektualët mbiinterpretojnë çdo zhvillim të ri ushtarak, një tendencë, besonte ai, që nuk ndahej nga njerëzit e zakonshëm. Ashtu siç pati pesimizëm të tepruar menjëherë pas pushtimit të Rusisë dhe eufori të tepruar kur Kherson u rimor, kështu nuk duhet të nxjerrim shumë nga kjo pengesë.
Është ende e mundur të imagjinohet një marrëveshje paqeje që nuk shpërblen haptazi agresionin. Ndoshta rajonet lindore mund të fitojnë autonomi nën sundimin e lirë ukrainas, ndoshta një referendum i mbikëqyrur ndërkombëtarisht mund të mbahet në një Krime të çmilitarizuar.
Por nëse Rusia përfundon duke aneksuar territorin me forcë, nuk është vetëm Perëndimi që do të humbasë, është i gjithë rendi ndërkombëtar i pas vitit 1945. Bota po bëhet më e ftohtë. Netët po afrohen.
