Shtetasi shqiptar Alban Ajdini, i cili banon në Manduria, Itali ka krijuar një model këpucësh që mund të lidhen me një gisht, shkruan Rosarianna Romano në një artikull të botuar në “Corriere della Sera”.
Advertisements
“Unë i shpika për të moshuarit dhe njerëzit me aftësi të kufizuara”, tha 40-vjeçari, i ardhur në Brindisi në vitin 1991, i cili punon si shofer autobusi dhe kamioni.
Advertisements
Por, ai ka një pasion të vërtetë për shpikjet. Këpuca e lidhur me një gisht ishte projektuar për personat që kishin vështirësi. Tani ai do të përpiqet t’i prodhojë ato.
Alban Ajdini është 40 vjeç dhe punon si shofer. I lindur në Shqipëri, ai ka jetuar në Manduria, Taranto për më shumë se 30 vjet.
Në kohën e lirë? Ai mendon për ide të reja, të cilat bëhen prototipe reale të objekteve të të gjitha llojeve. Me një kusht: që të mos jenë shpikur ende nga askush. Si këpucë që lidhen vetë. Ose më mirë: me gisht.
Me një dizajn të thjeshtë por funksional, këpucët e krijuara nga Albani braktisin lidhëset, të cilat nuk janë komode për t’u lidhur, veçanërisht për të moshuarit dhe personat me aftësi të kufizuara.
Në vend të tyre ka dy shirita elastike, të cilët me një gjest të thjeshtë i lejojnë kujtdo që t’i veshë këpucët me lehtësi.
Drejtoria e Përgjithshme e Mbrojtjes së Pronësisë Industriale i dha patentën Alban Ajdinit pas depozitimit të shpikjes së tij.
Këpucë të dizajnuara për të moshuarit dhe personate me aftësi të kufizuar
“Arsyeja për këtë shpikje? Mendova për personat me aftësi të kufizuara, të cilët mund të kishin vështirësi të lidhnin këpucët. Me shpikjen time, megjithatë, mjafton një gisht. Dhe kaq”, shpjegon me kënaqësi Ajdini.
“Ideja është bërë projekt. Dhe tashmë mund të hyjë në treg”, shtoi ai.
“Tashmë qëllimi tjetër është t’i jap një kompanie mundësinë që të prodhojë këpucët e mia në një shkallë të gjerë, sepse në këtë mënyrë ato do të ishin të përballueshme për të gjithë”, tha Albani.
Dhe për të gjitha rastet: këpucët, në fakt, mund të plotësojnë çdo veshje, qoftë zyre apo casual.
Mbërritja në portin e Brindizit në vitin 1991
Albani ka lindur në Shqipëri, por ka jetuar në Itali për gati 34 vjet. Ai mbërriti në Pulia kur ishte gjashtë vjeç.
Së bashku me prindërit e tij, të cilët, si mijëra njerëz, në fillim të viteve 1990 i shihnin brigjet e Adriatikut si një sinonim për shpresën dhe të ardhmen.
Albani zbarkoi në portin e Brindizit më 7 mars 1991 dhe që atëherë jeton në provincë, në Manduria.
Pikërisht këtu, katër vjet më parë, 40-vjeçari mendoi për këpucët e tij.
“Unë vozis për të jetuar. Më pëlqen shumë të eci. Ideja, në fakt, më lindi ndërsa po bëja një shëtitje nëpër qytet dhe po vëzhgoja personat me aftësi të kufizuara dhe të moshuarit me shkopinj”, tha Albani.
“Me këtë shpikje shpresoj të përmirësoj jetën e tyre. Dhe tani, pasi është dhënë patenta, kjo ëndërr mund të bëhet realitet”, shtoi ai.
Edhe pse Albani ishte shumë i vogël, ai e kujton mirë ditën kur mbërriti në Pulia.
“Kam një pamje të gjallë, veçanërisht të përditshmërisë që ndërtuam sapo mbërritëm në Itali”, tha ai.
“Veçanërisht, do të kem gjithmonë në zemër ndihmën që na dha Caritasi, si për ne fëmijët, ashtu edhe për prindërit tanë. Kalova shumë mirë në Pulia dhe vazhdova të gjitha studimet e mia. Pas mbarimit të shkollës së mesme fillova universitetin, por pas provimeve të para vendosa të ndryshoj jetën time”, tha Albani.
Kështu kalojnë ditët e Albanit mes punës dhe krijimeve të reja. Dhe, në fakt, shpikje të reja priten në vazhdim.
“Kam projekte të tjera në mendje. Për shembull? Kur një kamion apo autobus ngec në rrugë, nevojitet një vinç dhe rripa, të cilët ngjiten në anën e pasme”, tha ai.
“Për të shmangur këtë, duke qenë se automjetet si kamionët janë të gjatë, ka hapësirë për të futur pajisje hidraulike që mbështeten në trasenë elektrike. Me këtë mekanizëm do të mund të ngrihej pjesa e pasme. Kjo do të lejonte që qarkullimi i tyre të rifillonte shumë më shpejt”, tha Albani.
Për Albanin, shpikjet janë një pasion i vërtetë
“Krijimi i prototipeve është hobi im i preferuar. Puna ime është të jem shofer”, tha ai.
“Unë i kam të gjitha lejet e drejtimit dhe mund të drejtoj të gjitha mjetet, nga motoçikletat deri tek kamionët me rimorkio. Megjithatë, në kohën time të lirë, më pëlqen të mendoj për këto shpikje”, shtoi ai.
“Por, qëllimi im nuk është të vë pasuri. Unë kam një punë dhe jam i kënaqur. Ajo që dua është të krijoj gjëra të dobishme, që mund të ndihmojnë njerëzit. Do të doja të kontribuoja në shoqëri në këtë mënyrë”, tha Albani.
Koha është gjyqtari më i mirë, do të shohim se çfarë do të ndodhë dhe nëse këto shpikje do të përmirësojnë vërtet jetën e më të brishtëve.