Nga ADAM GELLER dhe WYATTE GRANTHAM-PHILIPS / Associated Press / Përktheu: noa.al
Kur avioni i milionerit Steve Fossett u zhduk mbi vargun e Nevadës në vitin 2007, aventurieri i rrëmbyer kishte qenë objekt i dy operacioneve paraprake emergjente të shpëtimit mijëra milje larg njëri-tjetrit.
Dhe kjo shkaktoi një pyetje me spec: Pasi mbaroi një kërkim gjithëpërfshirës për rrezikuesin e pasur, kush duhet ta paguajë faturën?
Ditët e fundit, gjuetia masive për një mjet zhytës të humbur gjatë një zbritjeje në Atlantikun verior për të eksploruar rrënojat e Titanikut ka ripërqendruar vëmendjen në atë rebus.
Dhe me shpëtuesit dhe publikun të fiksuar fillimisht për shpëtimin dhe më pas për zinë e atyre që ndodheshin në bord, kjo ka sjellë përsëri një diskutim të pakëndshëm.
Pesë njerëz kanë humbur jetën dhe për të filluar të flasim për sigurinë, të gjitha përpjekjet e shpëtimit dhe kostoja mund të duken shumë të pashpirta – por gjëja është se në fund të ditës, ka kosto”, tha Arun Upneja, dekan i Shkolla e Administrimit të Mikpritjes në Universitetin e Bostonit dhe një studiuese për turizmin.
“Ka shumë njerëz që thonë: ‘Pse shoqëria duhet të shpenzojë para në përpjekjet e shpëtimit nëse (këta njerëz) janë mjaft të pasur sa të mund të përfshihen në këto aktivitete të rrezikshme?’”
Kjo pyetje po tërheq vëmendjen pasi udhëtarët shumë të pasur, në kërkim të aventurave të veçanta shpenzojnë majat e mëdha në shkallë, lundrojnë nëpër oqeane dhe turren për në hapësirë.
Roja Bregdetare e SHBA-së nuk pranoi të jepte një vlerësim të kostos për përpjekjet e saj për të lokalizuar Titanin.
Hetuesit thonë se zhytësit vdiqën jo shumë larg anijes së mbytur më të famshme në botë.
Pesë personat e humbur përfshinin një biznesmen miliarder britanik dhe babë e bir nga një prej familjeve më të pasura të Pakistanit. Kompania i ngarkoi pasagjerët 250,000 dollarë secili për të marrë pjesë në udhëtim.
“Ne nuk mund t’i atribuojmë një vlerë monetare rasteve të Kërkimit dhe Shpëtimit, pasi Roja Bregdetare nuk e lidh koston me shpëtimin e një jete,” tha Roja Bregdetare.
Ndërsa kostoja për misionin ka të ngjarë të shkojë në miliona dollarë, Roja Bregdetare përgjithësisht ndalohet nga ligji federal që të mbledhë rimbursime në lidhje me çdo shërbim kërkimi ose shpëtimi, tha Stephen Koerting, një avokat amerikan në Maine, i specializuar në ligjin detar.
Por kjo nuk e zgjidh çështjen më të madhe nëse udhëtarët ose kompanitë e pasura duhet të mbajnë përgjegjësi ndaj publikut dhe qeverive për ekspozimin e tyre ndaj një rreziku të tillë.
“Kjo është një nga pyetjet më të vështira për t’u përpjekur për të gjetur një përgjigje,” tha Pete Sepp, president i Unionit Kombëtar të Tatimpaguesve, duke vënë në dukje shqyrtimin e shpëtimit të financuar nga qeveria që datojnë nga miliarderi britanik Richard Branson në balonat e ajrit të nxehtë në vitet 1990.
“Kjo nuk duhet të vlejë kurrë vetëm për shpenzimet qeveritare, ose ndoshta as kryesisht për shpenzimet qeveritare, por nuk mund të mos mendoni se si mund të përdoren burimet e kufizuara të shpëtimtarëve,” tha Sepp.
Kërkesa për këto burime u vu në qendër të vëmendjes në vitin 1998 kur përpjekja e Fossett për të përshkuar globin me një balonë me ajër të nxehtë përfundoi me një zhytje në oqean 500 milje larg Australisë.
Forcat Ajrore Mbretërore Australiane dërguan një avion transporti Hercules C-130 për ta gjetur atë. Një avion ushtarak francez hodhi një gomone shpëtimi me 15 persona në Fossett përpara se të merrej nga një jaht që kalonte.
Kritikët sugjeruan që Fossett duhet të paguante faturën. Ai e hodhi poshtë idenë.
Në fund të të njëjtit vit, Roja Bregdetare e SHBA shpenzoi më shumë se 130,000 dollarë për të shpëtuar Fossett dhe Branson pasi balona e tyre me ajër të nxehtë ra në oqean jashtë Hawait. Branson tha se do të paguante nëse rojet bregdetare e kërkonin, por agjencia nuk e kërkoi.
Një zëdhënëse e Branson tha këto ditë se manjati i biznesit dhe aventurieri ka dhuruar para për grupe në Mbretërinë e Bashkuar dhe gjetkë që i kanë ardhur në ndihmë për shpëtim gjatë viteve, për të treguar vlerësimin e tij.
Nëntë vjet më vonë, pasi avioni i Fossett u zhduk mbi Nevada gjatë atij që duhej të ishte një fluturim i shkurtër, Garda Kombëtare e shtetit nisi një kërkim mujor që zbuloi rrënojat e disa përplasjeve të tjera dekadash, pa gjetur milionerin.
Shteti tha se misioni u kishte kushtuar taksapaguesve 685,998 dollarë, me 200,000 dollarë të mbuluar nga një kontribut privat. Por kur administrata e guvernatorit Jim Gibbons njoftoi se do të kërkonte rimbursim për pjesën tjetër, e veja e Fossett u ndal, duke vënë në dukje se kishte shpenzuar 1 milion dollarë për kërkimin e saj privat.
“Ne besojmë se kërkimi i kryer nga shteti i Nevadës është një shpenzim i qeverisë në kryerjen e punëve të qeverisë,” shkroi një avokat në emër të pasurisë Fossett.
Aventurizmi i rrezikshëm vështirë se është unik për njerëzit e pasur.
Pandemia shkaktoi një rritje të vizitave në vende si parqet kombëtare, duke shtuar popullaritetin e ngjitjes, ecjes dhe aktiviteteve të tjera në natyrë. Ndërkohë, përhapja e celularëve dhe e shërbimit ka lënë tek shumë njerëz ndjesinë se nëse gjërat shkojnë keq, ndihma është veç një telefonatë larg.
Disa vende kanë ligje që zakonisht quhen “ligje budallaqe për automobilistët”, në të cilat shoferët detyrohen të paguajnë faturën e reagimit emergjent kur injorojnë sinjalistikën në rrugët e rrezikshme.
Arizona ka një ligj të tillë dhe Volusia County në Florida, shtëpia e Daytona, miratoi legjislacion të ngjashëm këtë javë.
Ideja e një “ligji për alpinistët” është një çështje e debatuar rregullisht edhe në Arizona, me kaq shumë njerëz të papërgatitur që duhet të shpëtohen nga kostoja mbytëse treshifrore.
Shumica e zyrtarëve dhe vullnetarëve që kryejnë përpjekjet e kërkimit janë kundër pagesës për ndihmë, tha Butch Farabee, një ish-rojtar që ka marrë pjesë në qindra operacione shpëtimi në Grand Canyon dhe parqe të tjera kombëtare dhe ka shkruar disa libra mbi këtë temë.
Kërkuesit janë të shqetësuar se nëse do të angazhoheshin për të shpëtuar njerëzit “ata nuk do të jenë gati për ndihmë sa më shpejt që të duhet dhe kur ta bëjnë mund të jetë tepër vonë,” tha Farabee.
Çështja është se disa mund ta marrin si të mirëqenë atë ndihmë jetike. Farabee rrëfen një telefonatë në vitet 1980 nga një avokat i cili nënvlerësoi përpjekjet e nevojshme për të dalë nga Grand Canyon. Burri kërkoi shpëtimin me helikopter, duke përmendur se ai kishte një takim të rëndësishëm ditën tjetër. Ekipi Ranger e refuzoi këtë kërkesë.
Por ky nuk është një opsion kur jetët e aventurierëve, disa prej tyre mjaft të pasur, janë në rrezik ekstrem.
Në malin Everest, mund të kushtojë dhjetëra mijëra dollarë tarifa e lejes dhe ekspeditës për t’u ngjitur. Një pjesë e vogël e njerëzve vdesin ose zhduken gjatë shëtitjes në mal çdo vit – duke nxitur përgjigje emergjente nga zyrtarët lokalë.
Ndërsa qeveria e Nepalit kërkon që alpinistët të kenë sigurim shpëtimi.
Në det të hapur, jahtistët e pasur që kërkojnë të dhënat e shpejtësisë dhe distancës kanë kërkuar gjithashtu vazhdimisht shpëtimin kur udhëtimet e tyre janë të gabuara.
Kur jahti i Tony Bullimore, një milioner britanik në një udhëtim rreth botës, u përmbys 1400 milje larg brigjeve të Australisë në 1997, dukej se ai mund të kishte vdekur. I kapur pas pjesës së brendshme të bykut, atij i mbaroi uji i freskët dhe pothuajse nuk kishte ajër.
Kur mbërriti një anije shpëtimi, ai notoi i dëshpëruar drejt sipërfaqes.
“Më erdhi para syve gjithë jeta ime dhe po mendoja, “Epo, unë kam pasur një jetë të mirë, kam bërë shumicën e gjërave që kam dashur”, tha Bullimore. “Nëse do të zgjidhja fjalë për ta përshkruar, do të ishte një mrekulli, një mrekulli absolute.
Zyrtarët australianë, forcat e të cilëve shpëtuan një jahtist francez në të njëjtën javë, ishin më të matur në vlerësimin e tyre.
“Kemi një detyrim ligjor ndërkombëtar”, tha Ian McLachlan, ministri i Mbrojtjes. “Ne kemi një detyrim moral padyshim që të shkojmë dhe të shpëtojmë njerëzit, qoftë në zjarre, ciklone apo në det.” /noa.al
Foto: AP
