Gjithçka dukej mirë në fluturimin e British Airëays nga Londra në Auckland teksa lundronte lart mbi det jashtë Xhakartës natën pa hënë të 24 qershorit 1982. Por më pas erdhi njoftimi, makthi i çdo pasagjeri të linjës ajrore. “Ky është kapiteni juaj që flet,” tha piloti Eric Moody. “Ne kemi një problem të vogël dhe të katër motorët janë ndalur. Ne të gjithë po bëjmë çmos që ata të punojnë përsëri. Besoj se nuk jeni shumë në ankth.’
Sigurisht një nga shembujt më të shquar në historinë e aviacionit britanik, ai përgënjeshtroi frikën dhe konfuzionin në kuvertën e fluturimit, ku kapiteni 42-vjeçar Moody dhe ekuipazhi i tij nuk e kishin idenë pse motorët e tyre ishin fikur. Gjithçka që ata dinin ishte se avioni i tyre i madh jumbo-jet ishte tani efektivisht një avion gjigant që shkonte me shpejtësi drejt tokës dhe se çdo vendim që ata merrnin do të nënkuptonte ndryshimin midis shpëtimit të të gjithë, ose të paktën disave të atyre në bord dhe fatkeqësisë.
Jetët e atyre 263 njerëzve – 248 pasagjerë dhe 15 anëtarë të ekuipazhit – do të vareshin tërësisht nga aftësia dhe përvoja e kapitenit Moody, vdekja e të cilit në gjumë muajin e kaluar në moshën 84-vjeçare, kujton ngjarjet e asaj nate të tmerrshme. Ai kishte marrë kontrollin e BA Flight 009 për pjesën e Kuala Lumpur në Perth (Australi) ndërsa udhëtimi kishte nisur në Heathroë.
Atje, 57-vjeçarja Betty Tootell dhe mamaja e saj Phyl kishin zënë vendet e tyre në “Economy” në pjesën e pasme të qytetit të Edinburgut, siç ishte quajtur Boeing 747 3-vjeçar. Emigrantë në Zelandën e Re , ata po ktheheshin atje pas një udhëtimi në Londër. Me aeroplanin që lundronte në 11 mijë metra, ata ishin përballur me shkëndija drite që bombardonin xhamin e përparmë si plumba gjurmues.
Në fillim ata menduan se mund të ishte Zjarri i Shën Elmos – një fenomen ‘shkëndijues’ i shkaktuar nga ajri i jonizuar që ndonjëherë shihet kur avionët fluturojnë nëpër re me bubullima, por ndërkohë radari tregoi një qiell të pastër. Njëkohësisht, avioni dukej se po fluturonte nëpër brigje resh. Asnjë nga këto nuk kishte kuptim.
Pas në kabinë, asnjë nga dritat paralajmëruese nuk tregonte zjarr askund në aeroplan, por më pas motori i parë u fik. “Tre të tjerët dolën pothuajse menjëherë dhe atëherë filloi të ishte një emergjencë serioze,” kujton kapiteni Moody. “Motorët bënin një tingull dhe gjëmim pothuajse si një mikser çimentoje,” kujtoi Betty Tootell. “Pastaj gradualisht zhurma thjesht u zhduk dhe ata u fikën.” “Ishte sikur ishe pezulluar në hapësirë dhe gjithçka që mund të dëgjoje ishte kjo qetësi dhe pëshpëritje nga disa njerëz që ishin vërtet të mërzitur,” tha Charles Capeëell.
Për aq sa ekuipazhi ishte në dijeni, asnjë avion tjetër nuk kishte humbur kurrë fuqinë për të gjithë motorët e tij dhe asgjë që ndodhte në bordin e BA009 nuk kishte ndonjë ngjashmëri me situatat për të cilat ata ishin trajnuar në simulatorët e fluturimit.
Megjithatë ata e dinin se, edhe pa motorët e tij, një 747 mund të ecte duke pësuar rënie dhe se ata kishin vetëm 30 minuta kohë para se të përplaseshin. Meqenëse zakonisht duheshin rreth tre minuta për të rindezur një motor, kjo u dha atyre maksimumi dhjetë përpjekje. Gjithçka që mund të bënte kapiteni Moody ishte të ngrinte dhe ulte vazhdimisht hundën e avionit për të ndryshuar shpejtësinë e tij dhe të shpresonte se ai kishte të drejtë.
Duke u përpjekur lart e poshtë sikur të ishin në slitën më të frikshme në botë, pasagjerët e traumatizuar ishin gjithashtu të bindur se motorët ishin përfshirë nga zjarri pasi çdo përpjekje për të rindezur avionët rezultonte në flakë të mëdha që dilnin pas tyre. “Ne nuk e dinim nëse flakët do të hynin në kabinë dhe nëse të gjithë do të digjem deri në vdekje, apo do të mbytej nga tymi,” tha Betty Tootell. ‘Çfarë po e shkakton atë?
Normalisht, ajri i tepërt nga motorët e avionit pompohet në kabinë për ta mbajtur atë nën presion.
Pa këtë, maskat e oksigjenit u përplasën ndërsa ranë nën 7900 metër, por maska e oficerit të fluturimit Roger Greaves u copëtua ndërsa ai u përpoq ta vendoste. I vetëdijshëm së shpejti do të humbiste pa oksigjen, Moody e hodhi aeroplanin një lartësi prej mbi 20 metër në vetëm pak sekonda, një tjetër sprovë për shpirtrat e torturuar në kabinë, ndërsa ata ranë në një lartësi ku mund të merrnin frymë pa maska.
Çuditërisht, nuk kishte histeri, ndërsa nënat lëviznin për të ngushëlluar fëmijët e tyre, çiftet u kapën për duart e njëri-tjetrit dhe stjuardesat e fluturimit zbrisnin në kabinë, duke u bashkuar me pasagjerët e vetëm në natën më të errët. Ekuipazhi kishte vendosur të devijonte në aeroportin më të afërt jashtë Xhakartës, kryeqytetit të Indonezisë, por një llogaritje e shpejtë i tregoi atij se avioni nuk do të arrinte as aq larg pa të paktën një motor funksional.
Ndërsa avioni binte gjithnjë e më poshtë, kapiteni Moody kuptoi nga një varg malesh se ishte në rrugën e duhur. Ai vendosi që nëse motorët nuk do të rindizeshin deri në kohën kur ata arritën 3600 metra, ai do të përpiqej të zbriste në Oqeanin Indian, edhe pse kurrë më parë nuk kishte tentuar një ulje në ujë. Por më pas, aq befas sa kishte pushuar së punuari, një nga motorët gjëmoi papritur duke u vënë në punë. “Kur ndizet një motor Rolls-Royce, ai bën këtë zhurmë të ulët gjëmimi dhe ishte thjesht e mrekullueshme ta dëgjoje atë”, kujtoi Roger Greaves.
Motorët e tjerë u ndezën pas asaj që dukej e pafundme 90 sekonda më vonë. Me vetëm dhjetë minuta kohë, ata kaluan vargmalin, por hallet e tyre nuk kishin mbaruar ende. Ndërsa më në fund erdhën në tokë, ata kuptuan se sistemi i uljes në aeroport nuk funksiononte dhe nuk mund t’u tregonin se sa larg nga toka ishin. Kapiteni Moody do të duhej ta ulte aeroplanin me dorë, pavarësisht se nuk ishte në gjendje të shihte nga dritaret e tyre e përparme, të cilat për arsye të panjohura për ta ishin bërë pothuajse të errëta.
