Nga muaji në muaj, fqinjësia e Evropës duket se po bëhet më e rrezikshme – ilustruar nga inkursionet ushtarake të Iranit dhe Izraelit në territoret e njëri-tjetrit dhe lufta e dëshpëruar e Ukrainës për të zmbrapsur pushtuesit rusë, shkruan Tony Barber për Financial Times.
Advertisements
Edhe në oborrin e pasmë ballkanik të BE-së, telashet sa vijnë e përkeqësohen.
Advertisements
Do të fokusohem në një problem ballkanik që, për mendimin tim, merr shumë pak vëmendje: tensioni midis Bullgarisë, një anëtare e BE-së, dhe Maqedonisë së Veriut, e cila shpreson të bashkohet me klubin 27-vendesh.
Unë dyshoj se këto tensione do të përkeqësohen. Kjo nuk premton mirë duke pasur parasysh ambicien e BE-së për të zgjeruar anëtarësimin e saj në Evropën Lindore dhe Juglindore.
pas Krishtit
Së pari, le të shohim disa incidente këtë javë që ilustrojnë se sa e vështirë do të jetë për të bërë përparim në zgjerimin e BE-së.
Në Bosnje dhe Hercegovinë, anëtarët e këshillit komunal të Srebrenicës, serbë etnikë, votuan për të riemërtuar 25 rrugë të qytetit në kujtim të komunitetit të tyre dhe figurave historike serbe, duke injoruar masakrën serbe të Bosnjës në vitin 1995 të mijëra burrave dhe djemve boshnjakë (muslimanë boshnjakë).
Muajin e kaluar, unë përvijova arsyet pse anëtarësimi i Bosnjë-Hercegovinës në BE është ende shumë larg, pavarësisht nga synimet më të mira të Brukselit. Votimi në Srebrenicë është pikërisht e kundërta e asaj që nevojitet që kandidatura e Bosnjës të përparojë.
Në shtetin e Kaukazit Jugor të Gjeorgjisë, të cilit i është dhënë statusi i kandidatit nga BE vitin e kaluar, qeveria vazhdon të nxisë një ligj për “agjentët e huaj” që i ngjan një mase të miratuar në Rusi për të shtypur mospajtimin politik.
Kjo nismë tregon se qeveria gjeorgjiane jo vetëm që nuk përpiqet të përmbushë kriteret për hyrjen në BE për demokracinë dhe shtetin e së drejtës, por në fakt tallet me to.
Më në fund, Asambleja Parlamentare e Këshillit të Evropës, një organ pan-evropian i dedikuar për mbrojtjen e të drejtave të njeriut, votoi për pranimin e Kosovës, një ish-krahinë serbe që shpalli pavarësinë në vitin 2008.
Nëse kjo miratohet nga shtetet anëtare të Këshillit, do të thotë një hap i rëndësishëm drejt njohjes më të gjerë ndërkombëtare të Kosovës, gjë që kundërshtohet nga Serbia dhe vendet e tjera, veçanërisht Rusia.
Sido që të jenë rezultatet e atij votimi, ai provokoi një reagim të zemëruar nga Serbia, duke e bërë pajtimin midis dy vendeve – një kusht për anëtarësimin në BE për të dyja – një perspektivë edhe më të largët.
Ka, natyrisht, arsye të tjera për të dyshuar në përshtatshmërinë e Serbisë për t’u anëtarësuar në BE, të paktën nën udhëheqjen aktuale.
Dhe kështu për Bullgarinë dhe Maqedoninë e Veriut.
Ky i fundit është një nga gjashtë anëtarët potencialë të Ballkanit të BE-së, të tjerët janë Shqipëria, Bosnja, Kosova, Mali i Zi dhe Serbia.
Gjeorgjia, Moldavia dhe Ukraina janë në të njëjtën linjë për hyrje, dhe Turqia është gjithashtu një kandidate – edhe pse më shumë në letër sesa në realitet.
Rasti i Maqedonisë së Veriut spikat për shkak të vendimit dritëshkurtër që BE-ja mori në korrik 2022 kur më në fund dha dritën jeshile për fillimin e negociatave të anëtarësimit me Shkupin (vendi fillimisht u bë kandidat në 2005).
Në thelb, BE-ja ka thënë se Maqedonia e Veriut nuk mund të anëtarësohet nëse nuk përmbush një sërë kërkesash rigoroze nga fqinji i saj, Bullgaria, në lidhje me gjuhën, identitetin kombëtar dhe historinë – çështje për të cilat të dy vendet kanë një marrëdhënie të gjatë dhe të ndërlikuar.
Për një analizë se pse vendimi i BE-së ishte i gabuar, unë rekomandoj esenë e Edward Joseph për Shkollën e Universitetit Johns Hopkins të Studimeve të Avancuara Ndërkombëtare.
Siç shpjegon Joseph, vendimi jo vetëm që i jep Bullgarisë një veto de fakto mbi negociatat e pranimit të Maqedonisë së Veriut në BE, por gjithashtu vendos një precedent të tmerrshëm për procesin më të madh të zgjerimit.
Është shumë e lehtë të imagjinohet, për shembull, Kroacia të pretendojë të drejtën për të vendosur kushte të ngjashme me ato të Bullgarisë ndaj Serbisë, ose Hungaria të bëjë të njëjtën gjë me Ukrainën.
Çdo vend që shpreson të anëtarësohet në BE mund të bllokohet nga një shtet anëtar ekzistues me ankesa të bazuara në një lexim të njëanshëm të historisë dhe identitetit kombëtar.
BE-ja duhet të jetë një ndërmjetës i ndershëm në mosmarrëveshje të tilla, por në këtë rast ka qëndruar pas Bullgarisë.
Cilat janë pasojat?
Një nga hapat e kërkuar nga Maqedonia e Veriut është ndryshimi i kushtetutës së saj për të përmendur bullgarët si një nga “popujt përbërës” të vendit. Ky është një problem mjaft i madh, duke pasur parasysh se Bullgaria nuk e njeh gjuhën maqedonase (duke e konsideruar atë një degë të bullgarishtes) apo ekzistencën e pakicës maqedonase në Bullgari.
Megjithatë, qeveria aktuale e Maqedonisë së Veriut është përkulur para presionit për të bërë ndryshimin pasi dëshiron të anëtarësohet në BE.
Mirëpo, amendamenti nuk kaloi për shkak se Qeveria nuk ka një shumicë të mjaftueshme parlamentare.
Tani gjërat do të përkeqësohen. Zgjedhjet presidenciale do të mbahen të mërkurën në Maqedoninë e Veriut. Nëse asnjë kandidat nuk fiton, raundi i dytë do të mbahet më 8 maj, në të njëjtën kohë me zgjedhjet parlamentare.
Nuk po bëj asnjë parashikim për garën presidenciale, e cila do të jetë e ashpër. Por duket se partia e djathtë nacionaliste VMRO-DPMNE, e cila kundërshton me vendosmëri ndryshimin e kushtetutës, do të fitojë zgjedhjet parlamentare.
Ndërkohë, Bullgaria do të mbajë zgjedhjet parlamentare më 9 qershor – zgjedhjet e gjashta të tilla në tre vjet. Mund të mos ketë një fitues të plotë, por kandidati kryesor në sondazhe është partia konservatore Gerb e ish-kryeministrit Bojko Borisov .
Është e sigurt se çdo qeveri e udhëhequr nga Borisov do të mbante një qëndrim të ashpër për nevojën e ndryshimit të kushtetutës së Maqedonisë së Veriut.
Shkurtimisht, Bullgaria dhe Maqedonia e Veriut së shpejti mund të jenë edhe më shumë në mosmarrëveshje për një nga çështjet kyçe që duhet zgjidhur për të ecur përpara me zgjerimin e BE-së.
Shkurt, është VMRO-DPMNE, një parti, emri i së cilës (sigurisht një nga më të gjatat në politikën evropiane) qëndron për Organizatën e Brendshme Revolucionare Maqedonase – Partia Demokratike për Bashkim Kombëtar Maqedonas.
Kjo parti dikur drejtohej nga Nikola Gruevski , një ish-kryeministër i cili u dënua për korrupsion dhe më pas u largua nga Maqedonia e Veriut në vitin 2018 me ndihmën e zyrtarëve hungarezë.
Fakti që Gruevski ka vazhduar të veprojë në vitet e fundit, pavarësisht statusit të tij si i arratisur nga drejtësia, është një shenjë e rolit të errët të luajtur nga Hungaria dhe kryeministri i saj Viktor Orbán në Ballkan.
Partia është distancuar nga Gruevski, por qëndron për nacionalizmin e ashpër maqedonas, të cilin kundërshtarët e saj e quajnë antikitet.
Siç shpjegojnë Janelle Clausen dhe Leon Hartwell për Qendrën për Analizën e Politikave Evropiane, termi përshkruan këmbënguljen e partisë – shumë e diskutueshme në Greqi – që identiteti modern maqedonas daton në epokën e Aleksandrit të Madh më shumë se 2000 vjet më parë.
Këto pikëpamje nacionaliste shpjegojnë neverinë e partisë ndaj Marrëveshjes së Prespës 2019 me Greqinë.
Sipas kësaj marrëveshjeje, Ish-Republika Jugosllave e Maqedonisë ra dakord të ndryshojë emrin e saj në Maqedoninë e Veriut, me qëllim të zbutjes së frikës greke për pretendimet e Shkupit për territorin grek dhe identitetin kulturor.
Marrëveshja e Prespës shënoi një moment të rrallë progresi në zgjidhjen e problemeve historikisht të rënda të Ballkanit. Por, siç e shohim me Bullgarinë dhe Maqedoninë e Veriut – për të mos përmendur Serbinë dhe Kosovën apo Bosnjën – ekziston një rrezik gjithnjë i pranishëm që mosmarrëveshjet e rajonit mbi identitetin, trashëgiminë dhe gjuhën të bëhen më të vështira, jo më të lehta për t’u zgjidhur.
Zgjidhjet janë edhe më të pakapshme për shkak të korrupsionit të rrënjosur thellë, krimit të organizuar dhe papërshtatshmërisë në sundimin e ligjit në të gjithë Ballkanin.
Për shembull, një nga arsyet pse VMRO-DPMNE duket se ka gjasa të fitojë zgjedhjet në Maqedoninë e Veriut është pakënaqësia publike me korrupsionin.
BE-ja e pranon problemin. Raporti i fundit vjetor i Komisionit Evropian për Maqedoninë e Veriut, i publikuar në nëntor, thotë:
Nuk ka pasur progres në gjyqësor gjatë periudhës së mbuluar nga raporti. . . Në parandalimin dhe luftën kundër korrupsionit. . . nuk është bërë asnjë përparim. Korrupsioni mbetet i përhapur në shumë fusha dhe është shkak për shqetësim.
Rastësisht, në Bullgari ka edhe problem korrupsioni. Vitin e kaluar, Departamenti i Thesarit i SHBA vendosi sanksione ndaj pesë zyrtarëve të atëhershëm ose të mëparshëm të qeverisë bullgare. Deklarata e Ministrisë së Financave nuk ka përmbajtur fjalët:
Profilet e tyre të ndryshme dhe rëndësia e gjatë në politikën bullgare ilustrojnë shkallën në të cilën korrupsioni është rrënjosur në ministritë, partitë dhe industritë shtetërore.
Vështirësia për BE-në është se, pasi pranoi Bullgarinë në vitin 2007, zbuloi se nuk kishte ndikim të mjaftueshëm për të çrrënjosur korrupsionin. Nuk e ndihmoi që ish-kancelarja gjermane Angela Merkel e konsideroi Borisovin një aleat të dobishëm nga e njëjta familje e partive politike të qendrës së djathtë.
Ndërsa BE shqyrton se si të çojë përpara projektin e saj të zgjerimit, një gjë është e sigurt: disa qeveri do të pyesin veten nëse është e mençur të pranohen vendet me korrupsion endemik, kur mësimi nga rasti i Bullgarisë është se anëtarësimi në fakt lejoi që problemi të acarohej.
E shoqëruar me një rritje të mundshme të fërkimit midis Bullgarisë dhe Maqedonisë së Veriut, kjo lë shumë në pjatën e BE-së për t’u marrë, shkruan Tony Barber për Financial Times.
